Należy do rodziny ropuchowatych. Występuje w prawie całej Europie, w części Azji i w północnej Afryce.
W Polsce pospolita, występuje na terenie całego kraju, w górach do około 1000 m n. p. m., ale można ją spotkać wyżej. Objęta jest częściową ochroną gatunkową (od 2014 roku, wcześniej była objęta ochroną ścisłą).
Jest największym europejskim płazem bezogonowym. Samice osiągają 7-15 cm, samce 6-10 cm długości. Ropucha szara ma masywne, krępe ciało i krótkie, silne kończyny. Dość dużą głowę o zaokrąglonym pysku. Oczy duże, o poziomych, eliptycznych źrenicach i złotawych tęczówkach. Błony bębenkowe za uszami, słabo widoczne. Gruczoły przyuszne silnie wykształcone, wypukłe, nerkowate. Błony pławne na tylnych kończynach sięgają do połowy palców. Skóra grzbietu chropowata, szorstka, pokryta brodawkami skórnymi, w których znajdują się gruczoły jadowe. Ubarwienie ciała jednolite, w różnych odcieniach brązu i szarości, z ciemniejszymi, niewielkimi plamkami. Strona brzuszna jaśniejsza, biaława lub kremowa, jednolita lub marmurkowana. Barwa zmienia się z wiekiem. Młode osobniki są brązowe i mają ceglastoczerwone brodawki. Podczas godów ubarwienie się nie zmienia.
Żyje na lądzie, zamieszkuje tereny bardzo zróżnicowane, można ją spotkać prawie wszędzie, poza terenami całkowicie pozbawionymi wody, piaszczystymi i o twardym podłożu, ale także zbyt podmokłymi.
W wodzie przebywa tylko podczas godów. Rozpoczyna je wcześnie, już w marcu rozpoczyna wędrówkę do zbiorników wodnych, najczęściej do tego samego, w którym przyszła na świat. W kwietniu samice składają jaja, wędrując po dnie i zaczepiając sznury skrzeku o rośliny i inne podwodne przeszkody. Jedna samica składa 2-10 tysięcy jaj.
Ropucha szara prowadzi głównie nocny tryb życia. Zamieszkuje w norach gryzoni, gęstej roślinności, a nawet w piwnicach. Przemieszcza się nie skacząc, ale krocząc, bardzo sprawnie pokonuje w ten sposób różne przeszkody. Jest bardzo żarłoczna, żywi się głównie owadami, ale potrafi zjeść także młode żaby, jaszczurki, pisklęta i oseski gryzoni. Nie jest wrażliwa na jad pszczół i os, a nawet żmii. Sama za to produkuje toksyny, które służą do odstraszania drapieżników (jest na nie odporny zaskroniec, który poza sową jest jej głównym wrogiem). Około połowy września ropuchy zaczynają szukać miejsca na przezimowanie – jam, nor, dziur w ziemi. Sporadycznie zimują na dnie cieków wodnych. Ropucha żyje bardzo długo – osobniki trzymane w niewoli dożywały nawet 40 lat.
Bibliografia :
Jest największym europejskim płazem bezogonowym. Samice osiągają 7-15 cm, samce 6-10 cm długości. Ropucha szara ma masywne, krępe ciało i krótkie, silne kończyny. Dość dużą głowę o zaokrąglonym pysku. Oczy duże, o poziomych, eliptycznych źrenicach i złotawych tęczówkach. Błony bębenkowe za uszami, słabo widoczne. Gruczoły przyuszne silnie wykształcone, wypukłe, nerkowate. Błony pławne na tylnych kończynach sięgają do połowy palców. Skóra grzbietu chropowata, szorstka, pokryta brodawkami skórnymi, w których znajdują się gruczoły jadowe. Ubarwienie ciała jednolite, w różnych odcieniach brązu i szarości, z ciemniejszymi, niewielkimi plamkami. Strona brzuszna jaśniejsza, biaława lub kremowa, jednolita lub marmurkowana. Barwa zmienia się z wiekiem. Młode osobniki są brązowe i mają ceglastoczerwone brodawki. Podczas godów ubarwienie się nie zmienia.
Żyje na lądzie, zamieszkuje tereny bardzo zróżnicowane, można ją spotkać prawie wszędzie, poza terenami całkowicie pozbawionymi wody, piaszczystymi i o twardym podłożu, ale także zbyt podmokłymi.
W wodzie przebywa tylko podczas godów. Rozpoczyna je wcześnie, już w marcu rozpoczyna wędrówkę do zbiorników wodnych, najczęściej do tego samego, w którym przyszła na świat. W kwietniu samice składają jaja, wędrując po dnie i zaczepiając sznury skrzeku o rośliny i inne podwodne przeszkody. Jedna samica składa 2-10 tysięcy jaj.
Ropucha szara prowadzi głównie nocny tryb życia. Zamieszkuje w norach gryzoni, gęstej roślinności, a nawet w piwnicach. Przemieszcza się nie skacząc, ale krocząc, bardzo sprawnie pokonuje w ten sposób różne przeszkody. Jest bardzo żarłoczna, żywi się głównie owadami, ale potrafi zjeść także młode żaby, jaszczurki, pisklęta i oseski gryzoni. Nie jest wrażliwa na jad pszczół i os, a nawet żmii. Sama za to produkuje toksyny, które służą do odstraszania drapieżników (jest na nie odporny zaskroniec, który poza sową jest jej głównym wrogiem). Około połowy września ropuchy zaczynają szukać miejsca na przezimowanie – jam, nor, dziur w ziemi. Sporadycznie zimują na dnie cieków wodnych. Ropucha żyje bardzo długo – osobniki trzymane w niewoli dożywały nawet 40 lat.
Bibliografia :
- Klimaszewski K. : Płazy i gady. Warszawa: Multico, 2013
- Dz.U. 2014 poz. 1348 Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 6 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt
