(Jamna, Siekierczyna) - ścieżka przyrodnicza

To jedna z kilku ścieżek turystycznych, wytyczonych na terenie Ciężkowicko-Rożnowskiego Parku Krajobrazowego.

Rozpoczyna się w okolicach „Uroczyska Jamna” w Jamnej. Ma długość około 8 kilometrów. Znajduje się na niej 7 przystanków. Jest oznaczona białym kwadratem. Kiedyś był na nim chyba zielony liść, bo ostał się na kilku znakach, ale na większości go nie ma. Przy pierwszym przystanku umieszczone są tablice informacyjne o przebiegu ścieżki, mapa i miejsce biwakowe. Jest też prowizoryczna toaleta (sławojka) i  bieżąca woda.

Ścieżka prowadzi przez ciekawe, ale mało znane fragmenty Parku. Początkowo idziemy szeroką, bitą, leśną drogą, znajdują się na niej dwa przystanki : Buczyna Karpacka i Młodnik Jodłowy (1 i 2).

Później ścieżka skręca w lewo w las i doprowadza nas do „Wieprzka” –  grupy skałek, od których wzięła swoją nazwę (przystanek 3). Są to zbudowane z piaskowca ciężkowickiego trzy skałki ostańcowe, położone obok siebie. Pochodzą z eocenu, czyli sprzed około 50 mln lat. Powstały z jednej skały, która pękła w dwóch miejscach. Łączna ich długość wynosi 25 m, szerokość 6, 5 m, a wysokość 3,5-6 m. Od 1987 roku „Wieprzek” jest pomnikiem przyrody. Związane też są z nim dwie legendy. Według pierwszej z nich, dwaj kupcy prowadzący świnie na targ do Zakliczyna pokłócili się o wieprzka. Jeden z nich zakrzyknął: Jeżeli ten wieprzek nie jest mój, to nich skamienieje! I tak się stało. Według drugiej, to diabeł upuścił w tym miejscu głaz, który niósł, żeby zrzucić go na kościół w Bruśniku, kiedy zadzwoniły dzwony na rezurekcję.

Dalej ścieżka prowadzi nas do miejsca, z którego możemy podziwiać panoramę Pogórza Rożnowskiego (przystanek 4). Idąc dalej asfaltem dochodzimy do pozostałości po dawnym kamieniołomie, częściowo zarośniętym (przystanek 5).

Następny przystanek (6) jest po drugiej stronie drogi, na przeciwległym wzniesieniu. Znajduje się przy nim grupa kilkunastu skałek piaskowcowych o kształtach ambon, baszt i grzybów. Są także bardzo efektowne i dość spore. W jednej z nich, nazywanej „Kurzą łapką”, znajduje się niewielka jaskinia osuwiskowa o długości 19 m i głębokości  9 m, nazwana „Jaskinią Salamander”, gdyż żyją w niej licznie salamandry plamiste. Skałki porasta częściowo chroniona paprotka zwyczajna. W ich okolicach występuje także grzyb tęgoskór cytrynowy, albo inaczej pospolity.

Potem udajemy się na sąsiednie wzgórze, gdzie pnąc się stromo pod górę, docieramy do ostatniego przystanku. Znajduje się przy nim imponująca wielkością ściana skalna (7), przecięta dwoma szczelinami, tworzącymi dwa kominy skalne: „Żółty Komin” i „Kruchy Komin”. W okolicach skały rośnie chroniona paproć -  podrzeń żebrowiec.

Bibliografia: