Tatry - Kobylarzowy Żleb - 1 sierpnia 2020

Kolejna botaniczna wyprawa poszukiwawcza. Tym razem jestem lepiej przygotowana. Zamierzam pojechać sama, ale Marta deklaruje się mi towarzyszyć. Bardzo się jej czwartkowy wypad w Tatry podobał. Chętnie go powtórzy.

Dzisiaj moje poszukiwania odbędą się przy niebieskim szlaku przez Kobylarzowy Żleb na Czerwone Wierchy. Zamierzam dojść tylko na Czerwony Grzbiet i wrócić tą samą drogą. No, może nie do końca, bo zimą odkryłam istnienie czegoś takiego jak Staników Żleb, i chcę właśnie wrócić tamtędy. Marta akceptuje mój plan.

Jest pięknie. Świeci słońce, ale jest cudownie chłodno, więc idzie się bardzo przyjemnie. Początkowo tym szlakiem prawie nikt nie idzie, ale później robi się gęsto od turystów. Szłam tędy kilkakrotnie, ale czegoś takiego nigdy nie widziałam. I od razu widać efekty. Kobylarzowy Żleb robi na mnie przygnębiające wrażenie. Kiedyś byłam zachwycona jego wspaniałą roślinnością, teraz jest zdecydowanie ubożej. I widać zniszczenia, spowodowane kamiennymi lawinami i zbyt dużym ruchem turystycznym. Oczywiście widoki nadal są piękne, ale dla mnie to miejsce straciło swój magiczny urok.

Znajduję swoją roślinkę, tym razem szybko, a później zaraz drugą, której szukam już od kilku lat, więc wpadam w euforię. 

Dzięki zoomowi w moim aparacie, udaje mi się zrobić przyzwoite zdjęcie kruka, który siedzi dość daleko na skale. A potem pozuje mi cierpliwie jaszczurka żyworódka, której jakoś do tej pory nie udało mi się uchwycić aparatem. Widziałam ją mnóstwo razy, ale zawsze mi uciekała, zanim udało mi się zrobić zdjęcie.

Szlak przez Staników Żleb ładny, spacerowy. Tylko niestety cały potok zawalony drzewami po wiatrołomach, więc trochę to przygnębiająco wygląda.

Kolejna owocna, a niemęcząca wycieczka w Tatry. Wracam bardzo szczęśliwa. Tym razem nie 50, ale 200 procent planu zostało zrealizowane. Dodatkowo sporo zdjęć różnych roślin, które wykorzystam w swoim atlasie, jaszczurka i kruk na deser, oraz przejście krótkim, ale nieznanym mi szlakiem.