Beskid Sądecki - 26 grudnia 2015

Tradycyjna już wycieczka z Martą i Krzyśkiem w drugi dzień świąt. Moi przyjaciele robią mi prezent. Tak zaplanowali wycieczkę, żebym mogła, zaliczyć ostatni już, brakujący mi rezerwat Beskidu Sądeckiego – rezerwat Baniska.

Jedziemy do Doliny Wielkiej Roztoki Ryterskiej. Jak patrzyłam na mapę, to wydawało mi się, że lepiej do rezerwatu podejść z Doliny Małej Roztoki Ryterskiej. Ale nie sprzeczam się, bo to oni są specjalistami od szlaków i znajomości terenu. Ja ciągle się gubię.

Idziemy niebieskim szlakiem. Potem skręcamy w lewo, wchodząc na ścieżkę dydaktyczną. Docieramy nią do „Popielicowej Chatki”.  Była wybudowana jako schronienie dla robotników leśnych oraz myśliwych. Na strychu składowano siano dla saren i jeleni. Nazwa pochodzi od gnieżdżących się tam popielic.

Tuż za chatką zaczyna się rezerwat. Jest nawet tablica. Ścieżka, którą tu doszliśmy, prowadzi nie przez rezerwat, a bokiem. Krzysztof chce jednak dojść do jeziorka osuwiskowego, które gdzieś tu w rezerwacie niedaleko jest.

Zapuszczamy się więc „na krechę” w rezerwat. Jeziorko w końcu odnajdujemy, ale było dalej, niż myśleliśmy. I szczerze powiedziawszy, nie było warte naszego wysiłku. To właściwie już tylko zamulone bajorko.

Nie chce się nam wracać z powrotem na ścieżkę. Krzysiek pokazuje nam, że przez grań naprzeciw nas idzie szlak turystyczny. To na oko nie jest zbyt daleko. Teren co prawda stromy, musimy przedzierać się przez powalone pnie, ale jakoś się gramolimy.

Zauważamy tylko coraz więcej wilczych odchodów. I sporo jelenich kości. Niektóre dość świeże. Słyszymy naszczekiwania. Przecież jesteśmy w głuszy i nie ma tu żadnych psów! Nagle dociera do nas, że w rezerwacie Baniska wilki mają swoją ostoję. I że chyba w niej właśnie jesteśmy! I że to nie psy, ale wilki naszczekują, zaniepokojone naszą obecnością na ich terenie!

Zaczynamy mieć stracha. Staramy się jak najszybciej stamtąd oddalić. Docieramy do grani… i nie ma tam szlaku! Jest kolejne zejście stromo na dół, a  potem kolejna wspinaczka na kolejną grań! Nie mamy wyjścia. Krzysiek sunie przodem, bojąc się, że od mu się od nas oberwie. My za nim. A wilki dalej naszczekują….

Kiedy wreszcie stajemy na grani, przez którą przechodzi stokówka, wszyscy oddychamy z ulgą. Tutaj już czujemy się bezpiecznie i lęk (całkiem spory) przed wilkami mija.

Idziemy kawałek do góry, żeby zorientować się, gdzie jesteśmy. Dochodzimy do zakrętu. Naszym oczom ukazuje się panorama Tatr. Już wiemy gdzie jesteśmy. Poniżej Przełęczy Żłobki.

Krzysiek w żartach proponuje, żebyśmy poszli na Radziejową. Ostatecznie to niedaleko…. Dochodzi czternasta, za dwie godziny będzie ciemno, nie mamy czołówek, a na dół jest bardzo daleko. Obrzucamy go takimi spojrzeniami, że już niczego więcej nie proponuje.

Podchodząc do góry, zauważyłyśmy z Martą znak ścieżki przyrodniczej. Idziemy za nim, początkowo stokówką, a potem ścieżką. Okazuje się, że będziemy szli granią słynnego Rogasiowego Szlaku. Mamy szczęście, że jest jeszcze jasno, bo po ciemku przejście tędy mogłoby się zakończyć tragicznie.

Ale humory mamy świetne. Wiemy, gdzie jesteśmy, idziemy szlakiem, na dodatek w dobrym kierunku.

Przed zmrokiem docieramy do samochodu. Jesteśmy zmęczeni, ale szczęśliwi. I na pewno długo będziemy pamiętać przejście przez ostoję wilków! Trochę adrenaliny jednak było!