Obidza, Ruski Wierch, rezerwat Biała Woda, Przełęcz Rozdziela 

Planujemy z Markiem pierwszą wspólną wycieczkę na niedzielę. Potem rezygnujemy, bo prognozy nie są zachęcające. Budzę się rano o szóstej, świat za oknem jest jakiś taki szary, ponury… Idę z powrotem do łóżka i zasypiam. Śni mi się, że ktoś mnie tarmosi i usiłuje dobudzić. „Wstawaj, taki piękny dzień, świeci słońce, masz jechać na wycieczkę!” W końcu się budzę, patrzę na zasłonięte rolety, nie wygląda, żeby było ładnie. Ale jak zmuszam się do wstania i je odsłaniam, to już wiem, że musimy jechać! Błyskawiczne śniadanie, ubranie się, i telefon do Marka.

Po czterdziestu minutach wyruszamy. Mamy dwie opcje wycieczki: jedną, Marka, na Runek ze Szczawnika, drugą, moją, z Kosarzysk do Rezerwatu Biała Woda w Małych Pieninach. Marek wybiera mój pomysł. W sumie jestem zadowolona, bo chcę sprawdzić, jak się ma pierwiosnka omączona.

Jedziemy oczywiście w maseczkach, Marek z tyłu.

Tradycyjnie zostawiamy samochód na dole (teraz wszyscy wjeżdżają na samą przełęcz) i idziemy do góry. Skrótami, żeby ominąć ruchliwą teraz, betonową drogę. Na Przełęczy Obidza pełno samochodów i tłum ludzi. Nie wszyscy w maseczkach. Trochę rzedną nam miny, bo nie był to chyba najlepszy pomysł na wycieczkę. Obchodzimy parking bokiem i bezpiecznie wchodzimy na czerwony szlak, który prowadzi do Jaworek.Tu już luźno, właściwie nie ma turystów.

Widoczność wspaniała, a szlak bardzo widokowy. Tatry, Trzy Korony, Babia Góra i Pilsko. Dawno nim nie szłam, więc zapomniałam, że są tu tak piękne widoki. No i idzie się prawie po płaskim. Mijamy Ruski Wierch – zbaczamy na chwilę ze szlaku, żeby sprawdzić stanowisko „mojej” roślinki. Byłam tu dziewięć lat temu, więc nie wiem, co zastanę. Ale wszystko w porządku. Stanowisko przetrwało (jedyne w Polsce), pierwiosnek ma się dobrze. Wracamy na szlak i schodzimy do Jaworek. Niestety, chowa nam się słońce, a szkoda, bo widoki są niesamowite. Akurat zakwitła tarnina, której w Pieninach jest sporo.

Żółtym szlakiem przechodzimy rezerwat Biała Woda. Potem postanawiamy, że wrócimy na Obidzę szlakiem rowerowym. Początkowo prowadzi inaczej, ale później też wchodzi na Przełęcz Rozdziela, jak szlak żółty. A dalej idzie razem z niebieskim, albo tuż koło niego.

Na Obidzy ilość samochodów jest trzy razy większa, niż rano. Więc znowu omijamy parking szerokim łukiem. I schodzimy tak samo, jak weszliśmy.

Okazuje się, że przeszliśmy 20 kilometrów. Jak na nas, to dużo. Ale daliśmy radę. Wycieczka była bardzo udana.