Tatry - 26 sierpnia 2022

Marek potrzebował pomysłu na łatwą wycieczkę w słowackie Tatry, bo przyjeżdżała jego córka z chłopakiem i mieli na Tatry ochotę. Ale niezbyt ekstremalnie. Poprosił o pomoc i wtedy przyszła mi na myśl nasza pierwsza wspólna tatrzańska wycieczka z nim i Lilą. We wrześniu 2009 roku. Trochę się nam nie udała, bo mieliśmy nieciekawą pogodę.

Wyszliśmy z Doliny Białej Wody Kieżmarskiej, żółtym szlakiem dotarliśmy do Zielonego Stawu Kieżmarskiego, potem czerwonym szlakiem wspięliśmy się trochę wyżej, do Doliny Białych Stawów Kieżmarskich, a stamtąd zeszliśmy niebieskim. Taka pętla, jakieś 19 kilometrów.

Markowi pomysł się spodobał. Mnie zresztą też. Ostatni raz byłam tam w 2012 roku z PTT. To była wycieczka na Przełęcz pod Kopą w Tatrach Bielskich. Wyszliśmy z Doliny Jaworowej, a schodziliśmy właśnie przez Dolinę Zielonego Stawu Kieżmarskiego.

Przyjeżdżał na weekend mój syn i oczywiście miał ochotę na Tatry. Postanowiłam, że się też tam wybierzemy. No, albo ewentualnie na Rakuską Czubę, bo tam jeszcze nie był, chociaż to znacznie dłuższa i cięższa wycieczka. Wolałabym pierwszą wersję. Pogoda zapowiadała się niezła, ale potem niestety się zepsuła. Nie mieliśmy ochoty na mgłę i ewentualny deszcz. Zostaliśmy w domu.

Mnie jednak ochota nie przeszła i postanowiłam wybrać się tam sama. Okazało się, że nie musiałam, bo moi przyjaciele pomyśleli o mnie i zaproponowali, że mnie ze sobą zabiorą. Trochę mi było głupio, bo to ostatecznie wycieczka rodzinna, ale pokusa była silniejsza. Zwłaszcza, że Agatę bardzo lubię, a jej chłopak, którego miałam okazję poznać na tej wycieczce, okazał się niezwykle sympatyczny.

Mimo, że to był piątek, o ósmej na parkingu w Białej Wodzie Kieżmarskiej było już pełno. Mieliśmy szczęście, zajęliśmy ostatnie miejsce. 10 euro za parking (zwłaszcza kiepski) wydało nam się trochę wygórowaną ceną, zwłaszcza, że na parkingu pod Spaloną zapłaciliśmy trzy tygodnie wcześniej tylko 5 euro, ale cóż…

Wyruszamy żółtym szlakiem Doliną Białej Wody Kieżmarskiej (Dolina Kežmarskej Bielej vody, lub Dolina Bielej vody). Jest to tzw. dolina walna, czyli biegnąca od grani głównej aż do podnóża gór. Dolina Białej Wody Kieżmarskiej oddziela Tatry Wysokie od Tatr Bielskich. Ma około 8 kilometrów długości. W dolnej części jest zalesiona, a wyżej, w jej części skalistej rozgałęzia na trzy odnogi: Dolinę Przednich Koperszadów (Predné Meďodoly), Dolinę Białych Stawów (dolina Bielych plies), i Dolinę Zieloną Kieżmarską (dolina Zeleného plesa). Ta ostatnia rozgałęzia się na kolejne cztery odnogi.

Idziemy lasem, ale kilka razy mamy możliwość podziwiania szczytów Tatr Wysokich, m.in. Łomnicy czy Baranich Rogów. Szlak prowadzi wzdłuż pięknego potoku o nazwie Biała Woda Kieżmarska (Kežmarská Biela voda). Docieramy do rozdroża szlaków Zimna Studnia (Šalviový prameň). Tu niebieski szlak, który nam towarzyszył, skręca do Doliny Białych Stawów (będziemy nim schodzić). My idziemy dalej żółtym. Po jakimś czasie docieramy do Doliny Zielonej Kieżmarskiej. Idziemy teraz wzdłuż Zielonego Potoku Kieżmarskiego, będącego dopływem Białej Wody Kieżmarskiej. Tu po chwili marszu pojawiają się widoki tak na Tatry Bielskie, jak i Wysokie. Rośnie tu mnóstwo jarząbu pospolitego, który akurat teraz jest w pełni owocowania. Pięknie wygląda czerwień jarzębinowych korali na tle szarych skał.

Docieramy do Zielonego Stawu Kieżmarskiego (Zelené pleso, Zelené pleso Kežmarské, Zelené pleso pod Jastrabou vežou, Zelené pleso pod Lomnickým štítom), położonego w Kotlinie Zielonego Stawu, na wysokości 1545 m n.p.m. Czyli zrobiliśmy jakieś 600 metrów przewyższenia, bo wystartowaliśmy z wysokości ok. 950 m n.p.m.

To jedno z piękniejszych miejsc w Tatrach. Staw otoczony jest szczytami Tatr Wysokich, jego woda ma kolor zielony, a właściwie szmaragdowy. Nad stawem jest całkiem ładne schronisko (Chata pri Zelenom Plese). Wychodzą spod niego szlaki na Rakuską Czubę, Jagnięcy Wierch i w Tatry Bielskie.

Oczywiście, ponieważ nigdzie się nam nie spieszy, robimy sobie tutaj dłuższy odpoczynek.

A potem idziemy dalej. Zgodnie z planem, czerwonym szlakiem do Doliny Białych Stawów Kieżmarskich (dolina Bielych plies). Jest ona położona niecałe 100 metrów powyżej Kotliny Zielonego Stawu.

Jest w niej kilka stawów. Największy z nich to Wielki Biały Staw. Po drodze mijamy, położony nieco wyżej od niego staw o nazwie Stręgacznik, zwany też Trójkątnym Stawem albo Wyżnim Białym Stawem (Trojuholníkové pleso, Trojrohé pleso).

Schodzimy nieco w dół i docieramy do Wielkiego Białego Stawu (Veľké Biele pleso, Kežmarské Biele pleso, Biele pleso). Nie tak go zapamiętałam. Był zdecydowanie większy. Czyżby to skutki tegorocznej suszy? Okazuje się, że nie. Tak ten staw, jak i Stręgacznik powoli zarastają. Jest to bardzo płytki staw, przepływowy. Na jego dnie osadzają się osady mineralno-organiczne, które stwarzają świetne warunki dla rozwoju roślinności, a zwłaszcza turzycy dzióbkowanej. Zarasta bardzo szybko (w każdym razie porównałam zdjęcia sprzed 10 lat i te aktualne, i widać różnicę). Naukowcy utrzymują, że jest spore prawdopodobieństwo, że całkowicie zarośnie przed upływem końca naszego wieku. Szkoda. Ale to przynajmniej naturalny proces, a nie skutki działalności człowieka.

Robimy sobie tu kolejny odpoczynek. Podchodzę czerwonym szlakiem nieco wyżej, żeby móc sfotografować staw i dolinę z góry.

Potem niebieskim szlakiem, prowadzącym wzdłuż wypływającego z Wielkiego Białego Stawu potoku Biały Potok (Biely potok), chociaż w pewnym oddaleniu, schodzimy na dół. Chwilami jest dość stromo. Wracamy do skrzyżowania szlaków Zimna Studnia (Šalviový prameň), a stamtąd Doliną Białej Wody Kieżmarskiej, którą szliśmy rano, docieramy na parking.

To była wspaniała wycieczka. Mieliśmy rewelacyjną pogodę. Trasa, jak na Tatry, spacerowa, ale i tak zrobiliśmy jakieś 700 metrów przewyższenia. No i przeszliśmy około 19 kilometrów. Sporo pięknych widoków, uginające się od owoców jarzębiny, łany szafirowej goryczki trojeściowej, urokliwe stawy… No i wspaniałe towarzystwo, tak moich przyjaciół, jak i młodych ludzi, którzy zgodzili się zaakceptować moją osobę. Dziękuję!