Należy do rodziny łuszczaków. Występuje w Prawie całej Europie, z wyjątkiem północnej Skandynawii, a także część Azji. W Polsce pospolita na terenie całego kraju. Jest pod ścisłą ochroną.

Zamieszkuje jasne lasy mieszane, parki, skraje wsi i sady.  

Nieduży ptak długości do 15 cm, trochę mniejszy od wróbla.Cechą charakterystyczną są 2 śnieżnobiałe prążki na skrzydle, dobrze widoczne w locie. Samiec w szacie godowej jest kolorowy, z niebieskoszarą głową, która zwykle jest brązowoszara, z różowawą piersią, czerwonawobrązowym grzbietem i zielonkawym kuprem. Samica ma wierzch ciała oliwkowy, a większą część spodu szarobrązową. Ma gruby dziób z mocną górną szczęką i ostrymi brzegami.

Pokarmu zięba szuka na ziemi. Odżywia się owadami ich larwami, tylko jesienią je także nasiona.

Z zimowisk wraca pod koniec marca lub w kwietniu. Wędruje gromadnie, osobno samce, osobno samce. Najpierw przylatuje samiec i zajmuje terytorium lęgowe o promieniu około 50 m od gniazda, często z roku na rok to samo. Śpiewem odstrasza innych samców. Po kilku dniach pojawiają się samice i wybierają partnera. Budowę gniazda para rozpoczyna w miesiąc po przylocie. Samiec zbiera budulec, a gniazdo  w postaci misternego koszyczka z mchu i suchych traw buduje samica. W maju składa przeważnie 5 jaj o dość zmiennym, bladoniebieskim ubarwieniu, w wiśniowe plamki i nitki. Wysiaduje je sama przez 12-13 dni. Pisklęta rodzice karmią larwami. Młode opuszczają gniazdo po 2 tygodniach, ale przez jakiś czas są jeszcze karmione przez rodziców. Czasami zięby przystępują do drugiego lęgu w lipcu. Po lęgach ptaki zbierają się w stada i koczują po polach i łąkach.

We wrześniu i październiku zięba odlatuje do południowej Europy lub północnej Afryki.

• Turyn E.: Nasze ptaki. Warszawa: Nasza Księgarnia, 1991
• Singer D.: Ptaki w parku i w ogrodzie. warszawa Multico, [199?]
• Dz.U. 2014 poz. 1348 Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 6 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt