Rezerwat przyrody nieożywionej
Data utworzenia : 1970
Powierzchnia : 11,80 ha (wg aktów normatywnych)
Położony niedaleko wsi Glisne, na południowo-wschodnich zboczach góry (Luboń Wielki (1022 m n.p.m.), w gminie Mszana Dolna.
Głównym przedmiotem ochrony jest tu osuwisko skalne. Jest to największe w Beskidzie Wyspowym osuwisko fliszowe, z ogromnym bogactwem form skalnych o oryginalnych kształtach, takich jak: jęzory osuwiskowe, rumowiska, gołoborza, blokowiska skalne, rozpadliny i szczeliny jaskiniowe. Osunięte skały tworzą grzędy i garby skalne wysokości kilku metrów, zwane Dziurawymi Turniami.
Występują tu liczne jaskinie. Do 2007 r. opisano 13 tych jaskiń i schronisk skalnych. Największa z nich to Jaskinia w Luboniu Wielkim, mająca 26 m długości i deniwelację 9 m. Jako jedyna posiada ona własny mikroklimat. Obszar gołoborza jest otoczony lasem reprezentującym żyzną buczynę karpacką, a na niewielkiej powierzchni rośnie dolnoreglowy bór jodłowo-świerkowy. W rezerwacie rośnie m.in.: porzeczka alpejska, paprotka zwyczajna, widłak jałowcowaty, bez koralowy, śnieżyczka przebiśnieg, wawrzynek wilczełyko, goryczka krzyżowa i zanokcica północna.
Przez rezerwat przechodzi żółty szlak turystyczny, nazywany Percią Borkowskiego. Nazwę szlaku nadano na część Stanisława Dunina-Borkowskiego – budowniczego i wieloletniego gospodarza schroniska PTTK na Luboniu Wielkim i zasłużonego działacza turystycznego.
Bibliografia:
- Rąkowski G., Walczak M., Smogorzewska M.: Rezerwaty Przyrody w Polsce Południowej: Monografia pod redakcją Grzegorza Rąkowskiego. Warszawa: Instytut Ochrony Środowiska, 2007
- http://krakow.rdos.gov.pl/files/artykuly/14223/rejestr2015rezeprzy.pdf [dostęp 2015-03- 28]
- http://crfop.gdos.gov.pl/CRFOP/search.jsf [dostęp 2015-03- 25]
- http://pl.wikipedia.org/wiki/Rezerwat_przyrody_Lubo%C5%84_Wielki [dostęp 2015-03- 28]